اوقاف بعد از انقلاب
گفتني است كه بعد از پيروزي انقلاب، اوقاف عمده اي كه توليت آن برعهده‌ي منصوبان شاه بود، مانند آستان قدس رضوي و آستانه‌ي حضرت معصومه (س) در قم و آستانه‌ي حضرت عبدالعظيم (ع) در شهرري شرعاً در اختيار ولي‌فقيه قرار گرفت، كه براي اداره‌ي هريك از آنها شخص مورد اعتمادي را نصب كرد. توليت اين اماكن مقدسه همواره سعي كرده و مي‌كنند كه موقوفات مربوطه را احيا كنند و درآمد آنها را كه حق مشروع آستانه است به‌طور كامل بگيرند و در جاهاي تعيين‌شده به مصرف برسانند، و همچنين سعي كردهاند اگر احياناً مواردي از موقوفات، عدواناً در اختيار غاصبان قرارگرفته از آنها پس بگيرند و به تملك و تصرف آستانه بازگردانند.
اما ساير موقوفات در اختيار اداره‌ي اوقاف باقي ماند. البته ولي‌فقيه يك نفر روحاني را به‌عنوان نماينده خود منصوب كرد، ولي با توجه به گستردگي بسيار وسيع اين قبيل موقوفاتِ متفرقه مانند مدارس طلبگي و موقوفات آنها، مساجد و موقوفات آنها، املاك وقفِ روضه‌خواني، اطعام و كمك به مستمندان، موقوفات براي امامان در عتبات عاليات، و ده‌ها مانند اينها. با توجّه به اينكه اكثر اين موقوفات در زمان رژيم پهلوي غصب شده و برگرداندن آنها بسيار دشوار و در برخي موارد غيرممكن ميباشد، اين كار به كسب اطلاعات لازم و به‌دست آوردن مدارك و شواهد و يك سري اقدامات اداري و حقوقي نياز دارد كه با توجّه به قدرت جمهوري اسلامي و شرايط و امكانات روحانيت تا حدي امكانپذير است، ولي چنين حركتي را از اداره‌ي اوقاف مشاهده نمي‌كنيم. درصورتي كه اگر انجام مي‌گرفت مي‌توانست براي تأمين بودجه‌ي روحانيت كمك قابل توجهي باشد.