نامه‌ي امام به تشخيص مصلحت نظام
«خدمت حضرات آقايان اعضاي محترم تشخيص مصلحت (دامت افاضاتهم)
با سلام و دعا و آرزوي موفقيت براي آن مجمع محترم، از آنجا كه وضعيت جنگ به‌صورتي درآمده است كه هيچ مسئله اي آن‌چنان فوريتي ندارد كه بدون طرح در مجلس و نظارت شوراي محترم نگهبان مستقيماً در آن مجمع طرح گردد، لازم ديدم نكاتي را متذكر شوم:
1 ـ آنچه تاكنون در مجمع تصويب شده است، مادام المصلحه به قوت خود باقي است.
2 ـ آنچه در دست تصويب است اختيار آن با خود مجمع است كه در صورت صلاحديد تصويب نمايند. پس از آن تنها در مواقعي كه بين مجلس و شوراي نگهبان اختلاف است، به همان صورتي كه در آيين نامه‌ي مصوب آن مجمع طرح شده بود عمل گردد. البته ماده‌ي پنج به همان صورتي كه اصلاح كرده بودم ـ جلسه با هفت نفر رسميت پيدا مي‌كند ـ باقي باشد. و ماده‌ي ده بدين‌صورت اصلاح گردد: كلمه «مجدداً» حذف گردد و به جاي آن «تنها به آراء» گذارده شود.
تذكري پدرانه به اعضاي عزيز شوراي نگهبان ميدهم كه خودشان قبل از اين گيرها مصلحت نظام را در نظر بگيرند، چرا كه يكي از مسائل بسيار مهم در دنياي پرآشوب كنوني نقش زمان و مكان در اجتهاد و نوع تصميم‌گيري‌هاست. حكومت فلسفه‌ي عملي برخورد با شرك و كفر و معضلات داخلي و خارجي را تعيين مي‌كند و اين بحثهاي طلبگي مدارس كه در چارچوب تئوري‌ها است، نه تنها قابل حل نيست كه ما را به بن‌بست‌هايي مي‌كشاند كه منجر به نقض ظاهري قانون اساسي مي‌گردد. شما در عين اينكه بايد تمام توان خودتان را بگذاريد كه خلاف شرعي صورت نگيرد، و خدا آن روز را نياورد، بايد تمام سعي خودتان را بنماييد كه خداي نكرده، در پيچ و خم‌هاي اقتصادي، نظامي، اجتماعي و سياسي متهم به عدم قدرت اداره‌ي جهان نگردد. خداوند به همه اعضاي محترم مجمع تشخيص مصلحت توفيق دهد تا هر چه بهتر به اسلام خدمت كنند. والسلام عليكم و رحمة‌الله.
روح‌الله موسوي خميني 8/10/67».[1]
[1] . صحيفه‌ي امام، ج21، ص217