زیست شناسى طول حیات موجودات زنده را از چند ساعت تا صدها سال تعیین نموده است. بعضى حشرات فقط یک روز عمر مى کنند وبعضى دیگر یک سال. اما درهرنوع، افرادى دیده شده که از قاعدهعمومى تجاوز کرده عمرشان دو سه برابر از سن طبیعى نزدیکان خود درازتر بوده است. در آلمان درخت گل سرخى است که سنش صدها سال بیش از هم نوعانش مى باشد. در مکزیک یک درخت سروى موجود است که 2000 سال عمر دارد. بعضى از نهنگان دیده شده اند که 1700 سال زندگى کرده اند.
در قرن شانزدهم یکنفراز اهل لندن بنام(تماس پار) عمرش به 207 سال رسیده است. امروزه نیز در یکى از دهکده هاى شمالى ایران سید على نامى 195 سال از سنش مى گذرد وپسرش 120 ساله است. در روسیه (لوئى پوف پوژاک) یکصد وسى سال دارد و(میکوخوپولوف) قفقازى صدو چهل ویک سال دارد.
زیست شناسان چنین مى اندیشند که این عمرهاى غیر معمولى مربوط به عاملى درونى است که موجب شده سن کسى از حد معمول تجاوز کند. صد سالگان گروهى از فرزندان سوگلى طبیعتند، ترکیب شیمیایى بدن آنان کاملاً متناسب وبر وفق کمال مطلوب است.
برطبق نظریه زیست شناسان، مدت طبیعى عمر هرنوع موجود زنده اى باید مساوى هفت تا چهارده برابر مدت رشد فردى از آن نوع باشد وچون مدت رشد انسان 25 سال است پس عمر طبیعى انسان باید در حدود (280) سال باشد.
با اختیار کردن روش غذایى مناسب، نیز مى توان قاعده طبیعى را برهم زد. شاهد آن زنبورعسل است که معمولاً چهار پنج ماه زندگى مى کند، در صورتى که ملکه زنبوران که مانند سایرین از تخم وکرمى متشابه تولید مى شود، به واسطه تغذى از ژله شاهانه، هشت سال زنده مى ماند.
البته درباره انسان موضوع باین سادگى نیست. ما نمى توانیم مانند ملکه زنبورعسل در جاى خاصى زندگى کنیم که حرارتش به دقت تحت نظر باشد وغذامان محدود به نوع معینى وصدها مراقب وپرستار، دائم ازما مواظبت کنند. ما با خطرات بسیارى روبرو هستیم که عده اى از آنها، بنظر زیست شناسان عبارتند از: مسمومیت هاى خود به خود، کمى ویتامین وتصلب شرائین. ولى به نظر یک کارشناس لندنی: بهم خوردن تعادل ذخیره آهن ومس، منیزیوم وپتاسیم بدن است که چون یکى بردیگرى غالب شود، مرگ فرا رسد. شگفت آنکه در میان همه خطرات، از پیرى به طور خاص، نامى نیست، چه تقریباً مرگ به علت خاص پیرى وجود ندارد.
یک دکتر سوئدی(رئیس انجمن علمى آمریکائى طول عمر)معتقد است که: پیرى از آن جهت حاصل مى شود که مولکولهایى از(پروتئین) با سلولهاى بدن گیر کرده آنها را کم کم از کار باز مى دارند وموجب مرگ مى شوند. دکتر مزبور در جستجوى کشف ماده ایست که این گیر را بگسلد، دستگاه بدن را از نو براه اندازد وباین ترتیب دوره پیرى را از بین ببرد. در آزمایشگاهها موفق شده اند که مدت زندگى بعضى حیوانات آزمایشى،از قبیل خوک هندى را با افزودن ویتامین(ب6) و(اسید نوکلئیک) و(اسیدپانتونکسیک) در غذاى آنها،4/46 درصد افزایش دهند.
زیست شناسان روسی(فیلاتف)امیدوار است که بتواند دوران پیرى را به وسیله استفاده از نسوج فاسد از بین ببرد، چه این نسوج قدرت عجیبى دارند که مى توانند مانند کود زراعتى مزرعه بدن ما را حاصل خیز سازند. گذشته از این، هم اکنون اصولى در دست مى باشد که رعایت آنها برطول عمر میافزاید.این اصول عبارتند از دستورهاى غذائى وبیوشیمی، وروشهایى براى استرخا وقواعدى براى تنفس وحتى تلقین وایحا. بعضى از کارشناسان غذائى معتقدند که: منحصراً به وسیله بهداشت غذائى مى توان زندگى را به بیش از صدسال رسانید. ما از آنچه مى خوریم ساخته شده ایم.(1)
1) سالنامهء شهرت سال 1342 ص 289 ترجمه از مجلهء فرانسوى کنتلاسین بقلم ژوستین گلاس.