پرستاری از همسر
زن و شوهر همواره به کمک و اظهار محبت هم دیگر نیازمندند، و گاهی اوقات این نیاز شدت می‌یابد. انسان در هنگام گرفتاری و بیماری به دل‌جویی و پرستاری بیش‌تری نیاز دارد. بیمار به همان مقدار که به دکتر و دوا احتیاج دارد، به همان مقدار بلکه زیادتر به مراقبت و پرستاری نیاز دارد. پرستارِ خوب، با دل‌جویی و نوازش، اعصاب بیمار را آرامش می‌دهد و او را به زندگی امیدوار می‌کند.
همسر از شوهرش انتظار دارد که در موقع بیماری به یاری‌اش بشتابد، و حتّی بهتر از پدر و مادرش از او پرستاری کند. همسر، نوازش‌ها و هم‌دردی‌های شوهر را از علایم صفا و محبت می‌شمارد.
زنی که شبانه روز در خانه زحمت می‌کشد و فداکاری می‌کند، حق دارد از شوهرش انتظار داشته باشد که در هنگام بیماری به فریادش برسد و در معالجه‌اش کوشش نماید.
پول دوا و دکتر نیز یکی از مخارج رسمی زندگی و از نفقه‌هایی است که تأمین آن بر مرد واجب است.
زنی که شبانه‌روز بدون هیچ مزدی در خانه زحمت می‌کشد، آیا این‌مقدار بر شوهرش حق ندارد که در موقع بیماری به دادش برسد؟
در بین مردها افرادی دیده می‌شوند که اصلًا انصاف و وجدان و عاطفه ندارند.
در موقعی که همسرشان سالم است بیش‌ترین استفاده را از او می‌برند، اما وقتی مریض شد، وقتی می‌خواهند برای بهبودی او پول خرج کنند انگار که دارند
جان‌می‌دهند!! و اگر بیماری او طول بکشد یا مخارج بیش‌تری لازم داشته باشد او را به‌کلی رها می‌کنند. آیا رسم وفا و مردانگی همین است؟
به نمونه زیر توجه فرمایید:
زنی به نام ... در شکایت علیه شوهرش گفت: مدت‌هاست که با بود و نبود شوهرم ساختم و با نهایت تلاش به او خدمت کردم، اما اکنون که بیمار شده‌ام مرا از خانه بیرون کرده و می‌گوید: زن بیمار نمی‌خواهم.[1]
آقای محترم! اگر به زندگی و خانواده‌ات علاقه داری، وقتی همسرت بیمار شد و به طبیب و دوا نیاز پیدا کرد، فوراً او را نزد دکتر ببر. دواهای لازم را برایش تهیه کن. دکتر و دوای تنها هم کافی نیست، بلکه باید در چنین هنگامی، مانند پدر و مادری مهربان از او پرستاری کنی. او پدر و مادرش را رها کرده و بدان امید هستی‌اش را در اختیار تو نهاده که از پدر و مادر برایش بهتر باشی. او شریک زندگی، مادر اطفال، یار و غم‌خوار تو می‌باشد. در موقع بیماری بیش‌تر از سابق به او اظهار محبت کن. از بیماری و درد و ناله‌اش اظهار تأسف و هم دردی کن و دل‌داری‌اش بده، به زندگی و بهبودی امیدوارش‌کن. بر اساس دستور پزشک غذایش را تهیه کن. اگر به غذا یا میوه مخصوصی علاقه دارد و دکتر نیز آن را تجویز کرده، هر طور شده برایش تهیه کن. سعی‌کن دوا و غذا را با دست خودت به او بدهی؛ زیرا همین عمل باعث دل‌خوشی و آرامش اعصاب او می‌شود.
بچه‌ها را آرام کن تا سر و صدا راه نیندازند. رخت‌خوابت را نزدیک بسترش بینداز و در شب کاملًا مراقب او باش. گاهی که از خواب بیدار می‌شوی اگر بیدار است احوالش را بپرس. اگر از شدت درد خوابش نمی‌برد، سعی کن درصورت امکان بیداربمانی. و اگر خواستی بخوابی با یکی از فرزندانت یا پرستار دیگری نوبت بگذار که همیشه یک نفرتان بیدار بماند و از بیمار مراقبت کند.
مبادا از سر شب تا صبح راحت بخوابی و همسرت از شدت درد بنالد.
اگر در چنین موقعی از همسرت کاملًا پذیرایی و دل‌جویی نمودی، به زندگی دل‌گرم می‌شود، به وفاداری و صمیمیت تو اطمینان پیدا می‌کند، محبت و علاقه‌اش زیادتر می‌شود.
وقتی از بستر بیماری برخاست بیش‌تر از سابق در خانه‌ات زحمت می‌کشد. محبت‌ها و نوازش‌های تو را هرگز فراموش نمی‌کند و اگر بیمار شدی کاملًا از تو پرستاری و دل‌جویی خواهد کرد.
پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود:
بهترین شما کسی است که برای اهل‌بیتش خوب‌تر باشد و من نسبت به خانواده‌ام از همه بهتر هستم.[2]
و باز در سخنی دیگر فرمود:
هر کس برای برآوردن حاجت بیماری کوشش کند، موفق شود یا نه، از گناهان خارج می‌شود مانند روزی که از مادر متولد شده است.
یکی از انصار عرض کرد: پدر و مادرم به قربانت یا رسول اللّه! اگر مریض از اهل‌بیتش باشد آیا ثواب زیادتری ندارد؟ فرمود: چرا.[3]
[1]. روزنامه اطلاعات، 18 اردىبهشت 1351
[2]. وسائل الشیعه، ج 14، ص 122
[3]. همان، ج 2، ص 643