بزرگ‌ترین ثمره ازدواج
گرچه کم‌تر اتفاق می‌افتد که زن و مرد به منظور بچه‌دار شدن تن به ازدواج دهند، ومعمولًا عوامل دیگری مانند تمایلات جنسی محرّک آنان در این امر است، ولی طولی نمی‌کشد که هدف طبیعی آفرینش روشن شده و عشق به فرزند ظاهر می‌گردد.
فرزند میوه درخت زناشویی و آرزوی طبیعی است. ازدواج بی‌فرزند مانند درخت بی‌بار است. وجود فرزند، پیوند زناشویی را استوار می‌سازد، مرد و زن را به خانه و زندگی علاقه‌مند می‌گرداند، محیط خانه را با صفا و طراوت می‌کند. مرد را به تلاش و کوشش بیش‌تر وادار و زن را به خانه و کاشانه دل‌گرم می‌سازد.
ازدواج در آغاز، برپایه‌های لرزان و ناپایدار تمایلات شهوانی، تمتعات جسمانی و عشق‌های دروغین بنا می‌شود. بدین دلیل همواره در معرض انحلال و جدایی است، نیرومندترین عاملی که می‌تواند پایداری آن را تضمین کند، همان بچه‌دار شدن است.
جوانی و تمایلات شهوانی به زودی می‌گذرد، و عشق‌های ظاهری به سردی می‌گراید. تنها یادگاری که از آن دوران باقی می‌ماند و اسباب آرامش و دل‌گرمی مرد و زن را فراهم‌می‌سازد، وجود فرزند است. از این روست که امام سجاد علیه السلام می‌فرماید:
سعادت انسان در این است که فرزندان صالحی داشته باشد که به آنان استعانت جوید.[1]
و از سخنان پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله است که می‌فرماید:
فرزند صالح گیاه خوش‌بویی است از گیاهان بهشت.[2]
و در بیانی دیگر می‌فرماید:
بر تعداد فرزندانتان بیفزایید؛ زیرا من در قیامت به زیادی شما بر سایر ملل افتخار خواهم‌کرد.[3]
چقدر نادانند افرادی که با بهانه‌های بی‌جا از بچه‌دار شدن خودداری می‌نمایند و بدین‌وسیله با ناموس آفرینش انسان مبارزه می‌کنند؟!
[1]. وسائل الشیعه، ج 15، ص 96
[2]. همان، ص 97
[3]. همان، ص 96