اخلاص امام خمینی قدس‌سره

اخلاص امام خمینی قدس‌سره

رمز موفقیت حضرت امام قدس‌سره این بود که صحبت کردن و همه کارهایش مخلصانه بود. محبوبیت امام واقعاً مثال زدنی بود. یکی از استادانِ حوزه که از شاگردان امام بوده است، می‌گفت: من آرزو دارم یک ناهار در محضر امام باشم که فقط غذا خوردن ایشان را ببینم! این‌که قبل از پیروزی انقلاب هم عده‌ای حاضر شدند زندان را تحمل کنند، برای همین اخلاص امام بود که بر آن‌ها تأثیر گذاشته بود. امروز جامعه ما الگوی عملی می‌خواهد. ما نمی‌توانیم مدام بگوییم که امام صادق علیه‌السلام این کار را کرد یا این کار را نکرد. مخصوصاً طلاب باید مثل امام صادق علیه‌السلام باشند تا مردم آنان را ببینند و اسوه عملی داشته باشند. حضرت امام قدس‌سره در منزل خودش روضه داشت و «آشیخ قوام» [ وشنوه‌ای ]هم منبر می‌رفت. امام با ایشان عهد کرده بود که در روضه، نامی از ایشان برده نشود. دمِ در هم نمی‌ایستاد که با مردم تعارف کند؛ البته به آقایان احترام می‌کرد. یک میز تحریر داشت که پشت آن می‌نشست. دمِ در نمی‌آمد، می‌خواست اخلاصش حفظ شود. وقتی حضرت آیة اللّه بروجردی مرحوم شدند،[38] چهل روز حوزه تعطیل بود و مردم دسته‌دسته برای عزاداری می‌آمدند. همه بزرگان حوزه، مجلس می‌گرفتند و می‌آمدند و بعضی هم دنبالشان با سلام و صلوات و جلب توجه دیگران، ولی امام، تنها و بی سر و صدا می‌آمد. همه برای آیة اللّه بروجردی مجلس می‌گرفتند و آقای «فلسفی» هم معمولاً منبر می‌رفت. ولی امام، مجلس نگرفت. بنده با بعضی دوستان خدمت ایشان رسیدیم و گفتیم: چرا شما مجلس نمی‌گیرید؟ شاید بعضی فکر کنند که با آقای بروجردی خوب نیستید! حضرت امام گفت: این حرف‌ها چیست، من آن‌قدر ناراحتم که حتی نمی‌توانم سر مزار ایشان بروم. البته بعد اجازه دادند که مجلسی از سوی ایشان برگزار کنیم.[39]
 

[38]. سیزدهم شوّال 1381 / 10 فروردین 1340.
[39]. این مجلس، روز شهادت امام صادق علیه‌السلام برگزار شد.