استقبال پرشکوه مردم قم از امام
امام در دوازدهم بهمن 1357 از پاریس به ایران بازگشت، مبارزات اوج گرفت و در تاریخ 22 بهمن 57 رژیم شاهنشاهی سرنگون شد و انقلاب پیروز گشت. به فرمان امام دولت موقت به نخست‌وزیری آقای مهندس بازرگان تشکیل شد. اوضاع که به‌طور نسبی سامان یافت، امام خمینی عازم مراجعت به قم شد. از آغاز ورود به تهران و حتی در پاریس بنا داشت، پس از پیروزی و تأسیس دولت، حکومت اسلامی را به حاکمان شایسته تحویل دهد و هرچه زودتر به حوزه‌ی علمیه‌ی قم برگردد و به درس و بحث و پرورش نیروهای شایسته‌ی علمی که بهترین پشتوانه‌ی حکومت اسلامی هستند بپردازد و بر کار حاکمان اسلامی نظارت نماید. اساتید و طلاب و شاگردان امام نیز همین انتظار را داشتند. جامعه مدرسین که اکثرشان از شاگردان امام بودند، هنگامی که از تصمیم امام اطلاع یافتند با همکاری مردم شریف و طلاب جوان، با تأسیس ستاد استقبال از امام زمینه را برای ورود امام فراهم ساختند. امام بامداد روز دهم اسفند 57 با یک اتومبیل سواری و همراهی چند اتومبیل دیگر به سوی قم حرکت کردند. جمعی از مراجع و علما و اساتید تا ده کیلومتری قم به استقبال ایشان آمده بودند.[1]
پس از حدود نیم ساعت انتظار، اتومبیل امام رسید، پیاده شدند و در جمع استقبال‌کنندگان حضور یافتند. علما به ایشان خیرمقدم گفتند و ایشان از آنها تشکر کرد. مراسم سرپایی انجام گرفت و جلوسی نداشتند. امام سوار شد و به سوی قم حرکت کرد. آیت‌الله شریعتمداری، آیت‌الله گلپایگانی و آیت‌الله نجفی نیز در مسجد امام حسنمجتبی، خارج شهر به استقبال آمده در انتظار بودند. امام از ماشین پیاده شد و داخل مسجد با آقایان شریعتمداری، گلپایگانی و نجفی دیدار و گفتگویی کوتاه به عمل آورد.[2]
صدها هزار نفر از مردم قم برای دیدار امام در خیابان‌ها اجتماع کرده بودند. این اجتماع بزرگ از مدرسه فیضیه تا مسجد امام حسنمجتبی ادامه داشت. مردم و طلاب به شوق دیدار امام خیابان و پیاده‌روها را اشغال کرده بودند. اتومبیل حامل امام با دشواری و کندی حرکت می‌کرد، در حدود یک ساعت طول کشید تا امام به مدرسه‌ی فیضیه رسید. امام در جایگاه مخصوص قرار گرفت، ابراز احساسات شدید مردم و شعار و صلوات اجازه‌ی صحبت نمیداد. بعد از آرامش نسبی، امام لب به سخن گشود، از اساتید و طلاب و مردم قم تشکر کرد و ضمن سخنرانی طولانی خود فرمود: «همه باید دست به دست هم بدهیم تا این خرابه ای را که به دست ما داده اند آباد سازیم». امام در حدود یک هفته در یکی از حجرههای جنب کتابخانه‌ی مدرسه‌ی فیضیه سکونت داشت، علما و مراجع و اساتید در همان حجره با ایشان ملاقات و گفتگو داشتند. از جمله آیت‌الله شریعتمداری در همین حجره با امام ملاقات خصوصی داشت و در حدود نیم‌ساعت در رابطه با مسائل مهم انقلاب بحث و تبادل‌نظر داشتند.[3] گهگاه برای طلاب و مردم سخنرانی می‌کرد.
سپس از فیضیه به خانهای در خیابان بهار که قبلاً برایش پیش‌بینی شده بود منتقل شد. منزل دامادشان آقای اشراقی و چند خانه‌ی دیگر که در همان حوالی واقع شده بود برای دید و بازدیدهای مردمی و سخنرانی‌ها آماده شد. اصنافِ مردم قم، تهران و شهرستان‌ها گروه‌گروه به ملاقات امام میآمدند و برایشان سخنرانی می‌کرد. شخصیتهای سیاسی و اجتماعی نیز از تهران و دیگر شهرستان‌ها دیدار و گفتگو داشتند.
ازدحام و غلغله‌ی عجیبی بود. بعد از چندی برای استراحت امام مکان آرامتری فراهم شد و بدانجا منتقل گردید.
[1]. روزنامه‌ی کیهان، دهم اسفند 1357
[2]. کیهان، دهم اسفند 1357
[3] . اطلاعات، دوازدهم اسفند 57