فصل دوازدهم: دستاوردهای روزه

فصل دوازدهم

دستاوردهای روزه

1. انسان در ماه روزه باورش می‏شود که می‏تواند افسار نفس خویش را در دست بگیرد و گناه نکند؛ چون انسانی که از حلال‏های خدا پرهیز می‏کند، یقیناً دوری از حرام برایش آسان‏تر است.

2. شیرینی رفتن به مساجد و در جماعت شرکت‏کردن و در کنار مؤمنین و برادران دینی بودن را می‏چشد و با آشنایی با برنامه ‏های مساجد و کارهای خیری که در آن انجام می‏گیرد و گره‏هایی که درآن به‏ وسیله نمازخوان‏های خیِّر باز می‏شود، در این وادی قرار گرفته و اگر خود مشکلی دارد، متوجه می‏شود به کجا مراجعه کند و اگر دست خیری دارد زمینه آن را می‏یابد. پیامبر گرامی اسلام(ص) و امیرمؤمنان(ع) قضاوت، فراهم‌آوردن نیروهای جنگ‏های‏شان، جمع‏آوری بیت‏المال‏شان، قرض‏دادن‏ها و سایر اموری که مربوط به حکومت بود در مساجد انجام می‏دادند. پس یکی از دستاوردهای روزه و ماه مبارک زنده‏کردن مساجد است. کلاس‏های قرآن و معارف نیز در همین مساجد برگزار می‏گردد.

3. هجرت علما و طلاب در این ماه به اقصا نقاط کشور بلکه دنیا، برای رساندن آنچه از معارف فرا گرفته‏اند و بزرگ‏ترین مصداق آیه کریمه که می‏فرماید: همه مؤمنان لازم نیست که کوچ کنند، بلکه از میان همه مؤمنان گروهی باشند که کوچ کنند و فقه بیاموزند و برگردند و قومشان را انذار کنند. شاید پرهیز کنند![114] با کوچ طلاب در ماه مبارک این برکات تحقق می‏یابد؛ زندگی و صفا همه‏جا گسترده شده و دل‏های مرده زنده می‏شوند. مساجد رونق می‏گیرد. قرآن از مهجوریت بیرون می‏آید. احکام الهی گفته می‏شود و ثمرات دیگری که خود شاهد آن بوده‏ایم و هستیم، با این هجرت صورت می‏گیرد. اگر این هجرت به اقصا نقاط کشور نبود، این انقلاب بزرگ صورت نمی‏گرفت و مردم امام بزرگوار را نمی‏شناختند و این تحول عظیم را در جهان شاهد نبودیم.

4. به ‏یاد فقرا افتادن و غنی و فقیر در کنار یک سفره نشستن و از تک‏خوری دوری‏کردن و لذت باهم‏خوردن و دیگران را در نعمت‏هایی که خدا به ما داده شریک‏کردن. این‏که پیامبر رحمت به افطاری‏دادن سفارش می‏کند وَلو به دانه‏ای خرما یا شربتی آب و...، این یک آموزش است برای همه ماه‏ها نه‏تنها ماه مبارک رمضان. انسان‏ها در ماه رمضان آن‏گونه کنار هم قرار می‏گیرند که گویی حب مال را فراموش کرده و سفره من و تو ندارد و آنچه بیشتر جلب توجه می‏کند، صفا و صمیمیت است؛ این همراهی و صفا مخصوص یک کشور و یک مذهب نیست؛ بلکه هر کجا چند مسلمان باشد در هر کشور و شهر و روستایی ظهور لطف و مهر خدایی را در سایه ماه مبارک رمضان و روزه می‏توان دید. واقعاً انسان با چشم خود می‏بیند که چگونه مسلمانان سر سفره الهی در این مهمانی عظیم از نظر مادی و معنوی پذیرایی می‏شوند.

5. رفتار مردم با همدیگر در خانه و کوچه و بازار بسیار نیکو می‏شود و کسی نیست که زیبایی آن را حس نکند. گذشت و خوش‏اخلاقی و مهربانی که وظیفه همیشگی مؤمنان است تا حدودی پایدار می‏ماند؛ چرا که رمز آن در کنترل خواسته‏های نفسانی است. جدال و جرّوبحث کمتر به چشم می‏آید و سایه پربرکت این ماه و صفای روزه، خانه‏ها و محله‏ها و خیابان‏ها و کارگاه‏ها و در و دیوار را گرفته و بوی خوش نفس‏کشیدن‏های روزه‏داران فضا را عطرآگین و مشام همه را نوازش می‏دهد.

6. براساس سخن پیامبر خدا(ص) کسی که در ماه مبارک رمضان، روز‏هایش را روزه بگیرد و شب‏هایش را به عبادت بگذراند و شکم و زیر شکم و زبانش را نگه دارد (از محرمات دوری گزیند و حریم الهی را حفظ کند) همان‏طوری که از ماه رمضان خارج می‏شود، از گناهان هم خارج می‏شود.[115]

[114]. «وَ ما کانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنْفِرُوا کَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ ِفرْقَةٍ مِنْ هُمْ‏طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی‏الدِّینِ‏ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ‏» (توبه، آیه122).
[115]. کافی، ج 4، ص87، ح 2.