به شهادت تاریخ و روایات اهل بیت، زندگى شخص اول اسلام یعنى پیغمبر اسلام و زندگى شخص دوم اسلام یعنى على بن ابى طالب و زندگى بانوى اول اسلام یعنى فاطمه ى زهرا، در کمال سادگى بلکه در نهایت سختى و مشقت برگزار مى شد. این موضوع چندان تعجبى ندارد، زیرا در آن عصر وضع عمومى مسلمانان خوب نبود.
اکثر مسلمین از فقرا و محرومین اجتماع بودند. عده اى هم که تا حدى وضعشان بد نبود از ترس دشمنان ناچار شدند خانه و زندگیشان را در مکه رها کنند و به مدینه هجرت نمایند. در مدینه هم اکثریت با فقرا بود و معدودى هم که وضعشان تا حدى خوب بود، ناچار بودند در مورد مسلمانانى که از مکه بدانجا هجرت نموده بودند مواسات بعمل آورند و تا سر حد قدرت به آنان کمک و مساعدت کنند. از طرف دیگر آن زمان، موقع بحرانى اسلام بود. مسلمین پیوسته بسیج عمومى مى شدند و دائما در حال آماده باش بودند و اکثر اوقات را به جنگ و دفاع مشغول بودند به همین علت نمى توانسند اوضاع اقتصادى خودشان را تقویت کنند. براى پیغمبر اکرم و على و فاطمه (علیهم السلام) نیز امکان داشت و سزاوار هم نبود که براى خودشان زندگى خوبى فراهم سازند و با فقرا و بیچارگان مواسات نکنند. گرچه پیغمبر اکرم و على (علیهماالسلام) کار مى کردند و از همین راه عوائد مشروعى داشتند و در غنائم جنگى نیز سهیم بودند و مى توانستند تا حدى خوب زندگى کنند، اما مگر امکان داشت که پیغمبر اکرم و داماد و دخترش سیر بخوابند ولى فقراى مدینه از گرسنگى فریادشان بلند باشد؟ مگر سزاوار بود دختر پیغمبر بر در اطاقش پرده بیفکند ولى گروهى از مسلمین ساتر عورت نداشته باشند؟ مگر مى شد که حسن و حسین علیهماالسلام دستنبد نقره داشته باشند ولى صداى ناله ى اطفال گرسنه مسلمین بلند باشد؟.
اصولا اگر شخص اول اسلام و اهل بیت گرامیش با سایر مسلمین مواسات نداشتند آیا ممکن بود توده ى مستضعف مسلمین صدر اسلام که بخوبى معناى پیغمبرى و وحى را درک نمى کردند و عقلشان در چشمشان قرار داشت، حاضر شوند در میدان جهاد و فداکارى سربازى کنند و جانشان را در راه هدف مقدس نبى گرامى فدا سازند؟ اصولا یکى از علل عمده ى پیشرفت اسلام و نفود معنوى رسول خدا همین بود که هر چه را از آن حضرت مى شنیدند نمونه ى عملى آن را در گفتار و رفتار و زندگى او خانواده اش مشاهده مى کردند و بوسیله ى دعوت عملى، مردم را به سوى اسلام و جانبازى هدایت مى فرمود اما...