على بن ابى طالب علیه السلام مى فرماید روزى با گروهى از اصحاب، خدمت رسول خدا بودیم، پس آن حضرت به اصحابش فرمود: صلاح و مصلحت زن در چیست؟.
هیچکس نتوانست جواب صحیحى بدهد. وقتى اصحاب متفرق شدند، من به خانه رفتم و موضوع سئوال رسول اکرم را فاطمه (علیهاالسلام) گفتم. فرمود: من جوابش را مى دانم، صلاح زن در این است که مردان بیگانه را نبیند. مردان بیگانه هم او را نبینند.
هنگامى که خدمت رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) رسیدم عرض کردم فاطمه (علیهاالسلام) در پاسخ سئوال شما چنین فرمود: پیغمبر از سخن او تعجب کرد و فرمود: فاطمه ى پاره ى تن من است. [کشف الغمة ج 2 ص 92.] این موضوع قابل تردید نیست که دین مقدس اسلام براى ترقى و پیشرفت و آزادى زن گام هاى بلند برداشته است، و به منظور تامین حقوق او، قوانین و احکام استوارى تشریع نموده است. در تحصیل دانش به او آزادى داده است. اموال و کارهایش را محترم دانسته است. در مورد تشریع قوانین اجتماعى، منافع و مصالح واقعى بانوان نیز کاملا رعایت شده است.
لیکن این مطلب قابل بحث است که آیا صلاح و مصلحت زن در مورد معاشرت و آمیزش با مردهاى بیگانه چیست؟ آیا صلاح زنان در این است که عینا مانند مردها، در مجامع و محافل عمومى شرکت کنند و با بیگانگان خلطه و آمیزش داشته باشند؟ آیا این مطلب به سود واقعى زنان است که آرایش کرده و بى بند و بار در مجامع مردها شرکت نمایند و خوشان را در منظر عموم قرار دهند؟ آیا به صلاح زنان است که خودشان را در معرض چشم چرانى بیگانگان قرار دهند و براى آنان امکاناتى فراهم سازند که بتوانند از تمتع و لذت بردن بصرى که یکى از تمتعات مهم است، به طور رایگان منتفع و برخوردار گردند؟ آیا به نفع بانوان است که هیچ نوع حریمى براى خودشان قائل نباشند و با مردان بیگانه اختلاط و امتزاج کامل داشته باشند و آزادانه به همدیگر نگاه کنند؟ آیا به صلاح زن است که با وضعى از خانه خارج شود که چشم هاى ناپاک بیگانگان او را تعقیب کند؟.
یا این که صلاح جامعه ى بانوان در اینست که پوشیده و ساده از خانه خارج شوند و زینت هایشان را براى مردان اجنبى ظاهر نسازند و نه خودشان به بیگانگان نظر کنند، نه اجازه بدهند بیگانگان به آنان نگاه کنند؟.
آیا وضع اول به صلاح عمومى بانوان تمام مى شود و بهتر منافع آنان را تامین مى کند یا وضع دوم؟ آیا وضع اول بهتر اسباب آسایش روحى و ترقى و پیشرفت ملت را فراهم مى سازد یا وضع دوم؟.
پیغمبر اکرم (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) این مساله مهم و اساسى اجتماع را در معرض افکار عمومى اصحابش قرار داده و عقیده ى آنان را خواستار شد. ولى جواب هیچ یک از اصحاب مورد پسند واقع نشد. وقتى خبر به حضرت زهرا رسید، در پاسخ این مشکل چنین اظهار عقیده کرد که صلاح واقعى جامعه ى بانوان در اینست که نه مردان بیگانه را بینند، نه بیگانگان به آنان نظر کنند. زهرائى که تربیت یافته دامن وحى و خانه ى ولایت بود بقدرى جواب پر مغز و ارزنده اى به سئوال پیغبر (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) داد و در پیرامون یکى از حساس ترین موضوعات اجتماعى اظهار عقیده نمود، که رسول اکرم تعجب کرد و فرمود: فاطمه پاره ى تن من است.
اگر انسان احساسات خام را کنار بگذارد و بیطرفانه در این مساله بیندیشد و عواقب و نتائجش را بخوبى بررسى کند تصدیق مى کند که پیشنهاد حضرت زهرا بهترین سرمشق و دستورالعملى است که مى تواند منافع بانوان را تامین کند و ارزش و مقام آنان را در اجتماع محفوظ بدارد. زیرا بانوان اگر به طورى از خانه خارج شدند و با بیگانگان معاشرت نمودند که مردها توانستند انواع تمتعات را از آنان ببرند و در همه جا وسیله ى چشم چرانى را برایشان فراهم ساختند. جوانان دیرتر زیر بار ازدواج و تاسیس زندگى خانوادگى خواهند رفت، روز بروز بر تعداد دختران و زنان بى شوهر افزوده خواهد شد. و این موضوع علاوه بر اینکه به ضرر اجتماع تمام مى شود و مخصوصا پدران و مادران را در محذورات و مشکلات سختى قرار مى دهد، مستقیما به ضرر عمومى جامعه ى بانوان تمام خواهد شد. زنان اگر زیبایى خودشان را در معرض دید همگان قرار دادند و در بین بیگانگان دلربایى کردند و یک قافله دل همره خویش بردند، چون مردها غالبا با محرومیت مواجه مى شوند و دسترسى و وصال بدون قید و شرط برایشان فراهم نمى شود، بیماریهاى روانى و ضعف اعصاب و خودکشى ها و ناامیدى هاى زندگى در بین جوانان و مردان فراوان خواهد شد.
نتیجه ى این موضوع نیز به طور غیر مستقیم عاید بانوان خواهد گشت. در اثر همین چشم چرانى هاى آزاد است که بعضى از مردان، به انواع حیله ها و فریب ها متوسل مى شوند و دوشیزگان معصوم و ساده لوح را فریب مى دهند و سرمایه ى عفت و آبرویشان را بر باد مى دهند و به وادى فساد و بدبختى رهسپارشان مى سازند.
زنان شوهردار وقتى دیدند شوهرشان به سایر زنها نظر دارد و در محافل و مجامع عمومى با آنان ارتباط دارد، غالبا حس غیرت آنان تحریک مى شود و سوءظن و بدگمانى بوجود مى آید. بناى ایراد و ناسازگارى را خواهند گذاشت و با جهت یا بى جهت، کانون، گرم خانوادگى را سرد و متزلزل خواهند ساخت. عاقبت یا منجر به جدایى و طلاق مى گردد، یا با همان وضع ناگوار و تلخ در زندان خانه، زندگى مى کنند و در انتظار پایان یافتن مدت زندان، روز شمارى مى کنند و زن و شوهر همانند دو پلیس که مراقب یکدیگر باشند، از همدیگر مراقبت مى نمایند.
مرد اگر توانست به زنان بیگانه نگاه کند، قهرا در بین آنان زنانى خواهد دید که از همسر رسمى خودش زیباتر و جذاب تر است، و بسا اوقات با زخم زبان و سرزنش، اسباب ناراحتى همسرش را فراهم مى سازد و بوسیله ى ایرادها و بهانه هاى بیجا، کانون با صفاى خانوادگى را به جهنم سوزانى تبدیل خواهد ساخت.
مردى که باید با فکر آزاد به کسب و کار و فعالیت هاى اقتصادى بپردازد اگر هنگام رفت و آمد و در محل کار با زنان نیمه عریان و آرایش کرده تصادف کند قهرا تحت تاثیر غریزه ى جنسى قرار مى گیرد و دلش مسخر دلبران مى گردد. چنین مردى نمى تواند با فکر آزدا به کسب و کار یا تحصیل و دانش مشغول باشد، از فعالیت هاى اقتصادى نیز عقب مى ماند. و در تحمل این ضرر، بانوان نیز شریکند.
زن اگر پوشیده باشد بهتر مى تواند موقعیت و ارزش خودش را در دل مرد نگهدارد و منافع عمومى جامعه ى بانوان را حفظ کند، و بنفع اجتماع قدم بردارد.
اسلام چون زن را یکى از اعضاء مهم اجتماعى مى داند و چگونگى سلوک و رفتار او را در جامعه مؤثر مى داند لذا این وظیفه ى بزرگ را از او خواستار شده که بوسیله ى پوشش خودش، از عوامل انحراف و فساد جلوگیرى کند و براى ترقى و پیشرفت ملت و کمک به بهداشت عمومى فداکارى نماید. از این رهگذر است که بانوى نمونه ى اسلام و تربیت یافته ى خانه ى وحى، درباره ى جامعه ى بانوان چنین اظهار عقیده نمود که: صلاحشان در اینست طورى زندگى نمایند که نه مردان بیگانه را ببینند، نه چشم بیگانگان بدانها بیفتد.