ارتحال فرزند امام و داغتر شدن مبارزات
با ارتحال زودهنگام آقای حاج آقا مصطفی در آبان 56 برای ادامه‌ی مبارزات فرصت جدیدی به‌وجود آمد. به همین مناسبت تلگرافها و نامه های تسیلت به سوی نجف روانه شد. در قم و شهرستان‌ها مراسم ختم برگزار میشد، منبری‌ها علناً از امام خمینی نام می‌بردند و مصیبت فرزندش را تسلیت می‌گفتند. بدینوسیله بازار مبارزات هر روز داغ و داغتر میشد.
در هفدهم دی ماه همان سال مقالهای به‌نام یک فرد ناشناس (رشیدی مطلق) در روزنامه‌ی اطلاعات به چاپ رسید که به امام خمینی توهین کرده بود. پیرو آن خشم عمومی برانگیخته و فصل جدیدی از مبارزات آغاز گشت که به سقوط رژیم شاهنشاهی و مراجعت امام به ایران و پیروزی انقلاب در بهمن سال 57 منتهی شد. بعد از نشر آن مقاله‌ی موهن، آتش خشم علما و طلاب و بازاری‌ها و عموم مردم شعله ورتر شد؛ درس‌های حوزه‌ی علمیه‌ی قم، نماز جماعتها، منبرها و بازارها تعطیل شد؛ و مدرسین و طلاب و مردم غیور قم به‌عنوان اعتراض نسبت به مقاله‌ی توهینآمیز اطلاعات به سوی منازل مراجع تقلید تظاهرات کردند و شعار میدادند. با اینکه تظاهرات آرام بود، در نوزدهم دی‌ماه از سوی پلیس و کماندوهای رژیم مورد حمله‌ی وحشیانه قرار گرفتند، گروهی مضروب و زخمی و گروهی کشته شدند. به‌گمان خودشان بدینوسیله تظاهرات را سرکوب کردند. در همین رابطه جمعی از فضلا و مدرسین و منبری‌ها را بازداشت و زندانی یا تبعید کردند، ولی موفق نشدند بلکه دامنه‌ی تظاهرات در قم و شهرستان‌ها هر روز گسترده تر شد تا در بهمن 1357 رژیم پهلوی سقوط کرد و مردم مقاوم و ایثارگر ایران به رهبری امام خمینی به پیروزی نهایی رسیدند.