مسئله آراستگى و رعایت آن در هنگام رفتن به مسجد از چنان اهمیتى برخوردار است که خداوند متعال در آیه 31 سوره اعراف: « یا بَنِى آدَمَ خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ »[1] بر آن سفارش و تأکید مىنماید. توصیه این آیه، ممکن است هم اشاره به زینتهاى ظاهرى باشد که شامل پوشیدن لباسهاى مرتب و پاک و تمیز، شانهزدن به موها، به کار بردن بوى خوش و مانند آن مىشود، هم شامل زینتهاى معنوى؛ یعنى صفات انسانى و ملکات اخلاقى و پاکى نیت و اخلاص در عمل. در تاریخ زندگى امام حسن مجتبى علیه السلام مىخوانیم هنگامى که به نماز بر مىخاست، بهترین لباسهاى خود را مىپوشید. سؤال کردند که چرا بهترین لباس خود را مىپوشى؟ فرمود:
خدا زیباست و زیبایى را دوست دارد و من براى پروردگارم خود را آراسته مىکنم.[2]
البته در میان جمعى از مسلمانان، معمول و متداول است که بدون توجه به این مسئله، به هنگام نماز یا رفتن به مساجد، لباسهاى کثیف و کهنه یا لباسهاى مخصوص منزل را به تن مىکنند و با همان حال در مراسم عبادت خدا شرکت مىکنند؛ در حالى که این آیه و روایاتى که در این زمینه وارد شده، دستور مىدهند که بهترین لباسهاى خود را هنگام حضور در مساجد بپوشید. بنابراین، با اینکه در این نکته که منظور از پاکیزگى اهل مسجد، پاکیزگى ظاهرى و جسمانى یا معنوى و باطنى است در میان مفسران، گفتگو است، ولى بهنظر مىرسد که طهارت در اینجا معناى وسیعى دارد که هرگونه پاکسازى روحى از آثار شرک و گناه و پاکیزه کردن جسم از آثار آلودگى به کثافت و نجاست را شامل مىشود.
[1]. «اى فرزندان آدم! در وقت نماز و در هر مسجدى، آرایش و زینتتان را برگیرید».
[2]. محمدرضا حکیمى، الحیاة، ج5 ، ص66.