اگر نمازگزاران در عمل نشان دهند که نمازخواندن، واقعاً در رفتار و کردارشان اثر گذاشته و آنان را از فحشا و منکرات، بازداشته است، بهترین روش را برای ترویج و تبلیغ نماز، برگزیده‌اند.
انسان مسلمان باید با عمل خود و دوری کردن از گناهان و منکرات، تأثیر نماز را ثابت کند. دروغ گویی، تهمت، بدزبانی، رباخواری، ظلم به مردم، گران‌فروشی، بی‌احترامی به پدر و مادر و بزرگ‌ترها، چشم‌چرانی و کارهایی از این قبیل، همگی مصداق فحشا و منکرند. حال اگر نمازگزاری ـ خدای نا کرده ـ یکی از این کارها را کرد، چگونه می‌تواند ترویج دهنده این آیه قرآنی باشد که خداوند متعال فرمود: «نماز، آدمى را از فحشا و منکر باز مىدارد»[1] و چگونه می‌تواند خوبی‌های نماز را تبلیغ نماید؟
[1]. عنکبوت، آیه 45: « إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الفَحْشاءِ وَالمُنْکَرِ ».