اخلاص باید ویژگى همه اعمال یک انسان مؤمن باشد. اخلاص، تابلوى روشنى است که با آن مىتوان فهمید که عملى، الهى است یا نفسانى. در قرآن و روایات بر اخلاص در نیت و عمل، تأکید فراوان شده است. اما چگونه باید خود و دیگران را به اخلاص فرا بخوانیم. بى تردید یکى از بهترین راههاى آن، نماز است؛ زیرا روح نماز، اخلاص است و اگر عمداً در نماز، ذره اى از آلودگى شرک و ریا وارد شود آن نماز، باطل خواهد شد و نه تنها به صورت کالبدى بى روح و فاقد اثر معنوى درخواهد آمد، بلکه کانون شرک و انحراف نیز خواهد گردید. از همین روست که مى گوییم: یکى از آثار و فواید مهم نماز، آموزش اخلاص است؛ زیرا شعار نمازگزار این آیه شریفه قرآن کریم است که:
« قُلْ إِنَّ صَلاتِى وَنُسُکِى وَمَحْیاىَ وَمَماتِى لِلّهِ رَبِّ العالَمِـینَ »؛[1]
بگو: همانا نماز و تمام عبادتها و زندگى و مرگ من، همه براى خداوندى است که پروردگار جهانیان است.
امام باقر علیه السلام فرمود:
الصلاة بیت الاخلاص؛[2]
نماز، خانه و مرکز اخلاص است.
[1]. انعام، آیه 62.
[2]. محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج75، ص183، ح8.