پس از سه اصل خداشناسی و توحید، معاد و زندگی پس از مرگ، نبوّت و ضرورت ارسال رسل، امامت، بالاترین جایگاه را دارد. بر طبق مبانی شیعه، امامت، یکی از اصول دین به شمار می‌رود. امامت، فقط، یک منصب دنیوی نیست و در زمامداری و حاکمیّت
خلاصه نمی‌شود، بلکه همانند نبوّت، یک مقام شامخ الهی است. امام، مانند یک بشر عادی نیست، بلکه انسان کاملی است که همه کمالات انسانی در او به فعلیّت رسیده و از هر نقصی منزّه است، و در ایمان به خدا و معاد و جهان آخرت و نبوّت، به مرحله شهود باطنی و یقین رسیده و حقایق دین را در باطن ذات لمس کرده و با تمام وجود، آن‌ها را پذیرفته است، و حقائق دینی در او تجسّم یافته و می‌تواند برای دینداران اسوه و سرمشق باشد تا از اخلاق و گفتار و کردارش پیروی کنند. یک چنین انسان ممتازی می‌تواند خلیفه واقعی رسول‌الله باشد و در زمان فقدان او، مسئولیّت‌هایش را بر عهده بگیرد، از دین پاسداری کند، امّت اسلام را در صراط مستقیم دین و سیر و سلوک الی الله، هدایت کند و به سعادت دنیا و آخرت نائل گرداند.
اطاعت از یک چنین انسان ممتازی، می‌تواند در ردیف اطاعت از خدا و رسول قرار گیرد: «یا أیهّا الذین آمنوا أطیعوا الله و أطیعوا الرسول و أُولى الأمر منکم»؛[29] ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا و رسول و اولوالامر، اطاعت کنید.
مراد از اولواالامرِ واجب الاطاعه، همان امامان معصوم است، نه هر انسان جائزالخطائی.
چنین انسان‌های ممتازی می‌توانند از دین و حقائق دینی پاسداری کنند، اهداف پیامبر را تعقیب نمایند، رسالت جهانی و ابدی او را تداوم دهند.
[29]ـ نساء: 59