از فایدههاى دیگر نماز، نشاط جسمى است. ما نماز را به انگیزه ورزش یا سلامت جسمى نمى خوانیم، بلکه فقط براى امتثال امر پروردگار و قرب به اوست که آن را بهجا مىآوریم، اما در این فریضه الهى، خود به خود، فواید جسمى هم وجود دارد. نقل کرده اند که یک طبیب نصرانى در کوفه یا بغداد به عیادت مریضى رفته و دیده بود که یکى از رفقاى مسلمانش، وقت عصر در کنار نهر فرات یا دجله، وضو گرفت و به نماز ایستاد. به او گفت: شما مسلمانان مىگویید دروغ نمىگوییم، پس چرا به من دروغ گفتى؟! پرسید: دروغ من چه بود؟ طبیب گفت: تو به من گفتى که ورزش نمىکنى، حال آنکه الآن دیدم در کنار نهر، ورزش مى کردى! مسلمان گفت: ورزش نبود، بلکه یکى از مراسم دینى و مذهبى و عبادى ما بود که انجام دادم و هر روز، سه بار آن را تکرار مىکنیم.
طبیب پرسید: چرا آب به صورت خود زدى و دستهایت را شستى؟ گفت: آن هم وضو است که شرط صحت و قبولى نماز است.
طبیب گفته بود:آب ریختن در وقت صبح روى صورت، پیشانى و آرنجها، براى نشاط و سلامتى انسان، نافع است.[1]
دوباره تأکید مى کنیم که بهجا آوردن نماز، فقط به منظور امتثال امر حق تعالى است، نه براى ورزش یا امور دیگر؛ اما این عبادت الهى، خود به خود، تبعات جسمى و روحى فراوانى در پى دارد که سلامت و نشاط جسمانى نیز یکى از آنهاست.
[1]. همان، ج3، ص103 ـ 104.