تعریف و منصب امامت
امامت یکى از عقاید بنیادین اسلامى است که از صدر اسلام همواره در میان مسلمانان مطرح بوده است و امت اسلام را به دو گروه، اهل سنت و شیعه، تقسیم کرده است و هر کدام، تعریف و تفسیر جداگانهاى از امامت دارند. عبدالرحمان لاهیجى از علماى اهل سنت، در تعریف امامت مىگوید:
امامت نزد ما از عقاید و اصول دین نیست، بلکه از فروع و مربوط به افعال مکلفین است، برخلاف شیعه که آن را از اصول دین مىدانند.
گروهى امامت را به زمامدارى و ریاست عامّه در امور دین و دنیا تعریف کردهاند، ولى بهتر است در تعریف آن بگوییم: خلافت پیامبر در برپاداشتن دین و حفظ حوزه مسلمانان مىباشد. به گونهاى که اطاعت از او بر عموم مسلمانان واجب است. «1»
چنان که ملاحظه مىفرمایید اهل سنت، امامت را به معناى زمامدارى و یک مقام دنیوى مىدانند که از فروع دین مىباشد. آنان وجوب نصب او را یک مسئله فقهى مىشمارند که انتخاب او بر عهده امت نهاده شده است. بر خلاف شیعه که امامت را یکى از اصول دین و در رتبه دوم نبوّت مىداند، و در تعریف آن مىگوید: نیابت و خلافت از رسول خدا در همه شئون نبوّت، جز ارتباط با عالم غیب و دریافت وحى، که از اختصاصات پیامبر مىباشد.
(1). شرح المواقف، ج 8، ص 344.