ازدواج سنتِ دیرینه اجتماعی است که از آغاز زندگی بشر بوده و هست.
پیمانی است مقدّس که در بین تمام اقوام و مللِ مذهبی و غیر مذهبی وجود داشته و دارد. در این پیمان مقدّس، زن و مرد، زندگی مشترکی را تأسیس می‌کنند و پیمان می‌بندند که یار و غم‌خوار هم باشند.
ازدواج برای انسان‌ها نیازی طبیعی است که از آفرینش ویژه آنها سرچشمه می‌گیرد؛ چنان‌که انسان به آب و غذا نیاز دارد، در سنین مخصوصی به ازدواج هم نیاز پیدا می‌کند. هر یک از دختر و پسر در سنین بلوغ احساس می‌کنند که جنس مخالف را دوست دارند و خواستار وصال یک‌دیگرند.
ازدواج خواسته‌ای طبیعی است که همه جوامع بشری و ادیان آسمانی بر آن صحه نهاده‌اند. مخصوصاًدین اسلام پیروان خود را به ازدواج دعوت نموده و از عزوبت بر حذر می‌دارد. ازدواج از دیدگاه اسلام امری مستحب و در بعضی موارد واجب می‌باشد و اگر با قصد قربت انجام بگیرد عبادت نیز محسوب می‌شود. پیامبر گرامی اسلام و ائمه اطهار علیهم السلام، درباره ازدواج تأکید
و سفارش فراوان کرده‌اند. از باب نمونه:
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «هیچ بنایى در اسلام بنیانگذارى نشده که نزد خدا محبوبتر از ازدواج باشد.[1]»
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: تزویج کنید زیرا رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «هرکس که دوست دارد از سنت من پیروى کند به درستى که سنت من تزویج است.[2]»
حضرت صادق علیه السلام فرمود: «دو رکعت نمازى که انسان متأهل مىخواند ثوابش بیشتر از هفتاد رکعتى است که انسان مجرد مىخواند.[3]»
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «دو رکعت نمازى که متأهل مىخواند افضل است از این که مرد غیر متأهل شبها نماز و روزها روزه بگیرد.[4]»
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «بدترین مردگان شما مجردها هستند.[5]»
رسول اکرم فرمود: «بیشتر اهل جهنم افراد غیر متأهل هستند.[6]»
علاقه به زن وتشکیل خانواده به نظر اسلام از علائم ایمان به شمار رفته است.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: «از اخلاق پیامبران محبّت به زنهاست.[7]»
همان بزرگوار فرمود: «گمان نکنم کسى به ایمانش افزوده شود، جز این که محبّتش به زنها زیاده خواهد شد.»[8]
باز ایشان فرمود: «بیشتر خوبىها در زنان است.[9]»
ممکن است بعضی از این قبیل احادیث تعجب کنند و پیش خود بگویند:
پیامبران و ائمه معصومین برتر از آنند که زن را دوست بدارند وبه آن اظهار علاقه نمایند. ولی باید به این نکته توجه داشته باشند که پیامبران و ائمه معصومین مانند سایر انسان‌ها بشرند و از لذایذ جسمانی مانند خوردن و آشامیدن و نکاح لذّت می‌برند و تارک آنها نیستند، لیکن فریفته‌شان نمی‌شوند و آن را هدف زندگی نمی‌دانند بلکه هدف عالی‌تری را تعقیب می‌نمایند. آن بندگان خاص الهی حتی خوردن و آشامیدن و نکاح را نیز در طریق عبودیت و برای اطاعت از فرمان‌های الهی قرار می‌دهند. پیامبران بشرند و مانند سایر انسان‌ها زندگی می‌کنند و از لذایذ و نعمت‌های خدا بهره می‌گیرند ولی از طریق وحی با خدا ارتباط دارند و به لحاظ معصوم بودن از ارتکاب خطا و گناه به دور هستند و همین است امتیاز آنها بر سایرین.
[1]. وسائل، ج 14، ص 3:« ما بنى بناء فى الاسلام احبّ الى اللّه من التزویج»
[2]. همان، ص 6:« تزوّجوا فانّ رسولاللّه صلى الله علیه و آله قال: من احبّ ان یتّبع سنّتى فانّ من سنّتى التزویج»
[3]. همان، ص 6:« رکعتان یصلّیهما المتزوّج افضل من سبعین رکعة یصلّیها عزّب»
[4]. همان، ص 7:« رکعتان یصلّیهما متزوّج افضل من رجل عزّب یقوم لیله و یصوم نهاره»
[5]. همان، ص 7:« رذال موتاکم العزّاب»
[6]. همان، ص 8:« اکثر اهل النار العزّاب»
[7]. همان، ص 9:« من اخلاق الانبیاء حبّ النساء»
[8]. همان:« ما اظن رجلًا یزداد فى الایمان الّا ازداد حباً للنساء»
[9]. همان، ص 11:« اکثر الخیر فى النساء»