نامه‌ی امام به تشخیص مصلحت نظام
«خدمت حضرات آقایان اعضای محترم تشخیص مصلحت (دامت افاضاتهم)
با سلام و دعا و آرزوی موفقیت برای آن مجمع محترم، از آنجا که وضعیت جنگ به‌صورتی درآمده است که هیچ مسئله ای آن‌چنان فوریتی ندارد که بدون طرح در مجلس و نظارت شورای محترم نگهبان مستقیماً در آن مجمع طرح گردد، لازم دیدم نکاتی را متذکر شوم:
1 ـ آنچه تاکنون در مجمع تصویب شده است، مادام المصلحه به قوت خود باقی است.
2 ـ آنچه در دست تصویب است اختیار آن با خود مجمع است که در صورت صلاحدید تصویب نمایند. پس از آن تنها در مواقعی که بین مجلس و شورای نگهبان اختلاف است، به همان صورتی که در آیین نامه‌ی مصوب آن مجمع طرح شده بود عمل گردد. البته ماده‌ی پنج به همان صورتی که اصلاح کرده بودم ـ جلسه با هفت نفر رسمیت پیدا می‌کند ـ باقی باشد. و ماده‌ی ده بدین‌صورت اصلاح گردد: کلمه «مجدداً» حذف گردد و به جای آن «تنها به آراء» گذارده شود.
تذکری پدرانه به اعضای عزیز شورای نگهبان میدهم که خودشان قبل از این گیرها مصلحت نظام را در نظر بگیرند، چرا که یکی از مسائل بسیار مهم در دنیای پرآشوب کنونی نقش زمان و مکان در اجتهاد و نوع تصمیم‌گیری‌هاست. حکومت فلسفه‌ی عملی برخورد با شرک و کفر و معضلات داخلی و خارجی را تعیین می‌کند و این بحثهای طلبگی مدارس که در چارچوب تئوری‌ها است، نه تنها قابل حل نیست که ما را به بن‌بست‌هایی می‌کشاند که منجر به نقض ظاهری قانون اساسی می‌گردد. شما در عین اینکه باید تمام توان خودتان را بگذارید که خلاف شرعی صورت نگیرد، و خدا آن روز را نیاورد، باید تمام سعی خودتان را بنمایید که خدای نکرده، در پیچ و خم‌های اقتصادی، نظامی، اجتماعی و سیاسی متهم به عدم قدرت اداره‌ی جهان نگردد. خداوند به همه اعضای محترم مجمع تشخیص مصلحت توفیق دهد تا هر چه بهتر به اسلام خدمت کنند. والسلام علیکم و رحمة‌الله.
روح‌الله موسوی خمینی 8/10/67».[1]
[1] . صحیفه‌ی امام، ج21، ص217