حقوق و وظایف متقابل زن و شوهر
خانواده از دیدگاه اسلام، واحد کوچک اجتماعی است که اجتماع‌های بزرگ‌تر از همین واحدها تشکیل می‌یابد. این واحد کوچک، از یک زن و مرد تشکیل شده، با تولید فرزند توسعه می‌یابد. در بین اعضای خانواده ارتباط کامل برقرار است و اهداف و منافع مشترکی دارند. سعادت هر یک از اعضا، به خوش‌بختی همه اعضا بستگی دارد. زن و مرد بعد از ازدواج باید به فکر مجموع اعضا باشند و تفکر فردی نداشته باشند. ارتباط بین زن و شوهر، مانند دو شریک یا دو همسایه یا دو دوست نیست، بلکه بسیار بالاتر و در حد وحدت است.
قرآن در این‌باره تعبیر بسیار جالبی دارد:
«و از نشانههاى خداست که از نفس خود شما برایتان زوج بیافرید تا به آنان آرامش و سکون بیابید، و بین شما محبت و دلسوزى قرا رداد، و در این موضوع براى کسانى که اهل تفکر باشند نشانههایى است».[1]
جمله: «خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً» بر شدت اتصال وارتباط دلالت دارد.
در آیه دیگر درباره زن و شوهر می‌فرماید:
«زنان براى شما لباس و شما نیز براى آنان لباس هستید».[2]
توصیف زن و مرد به لباس یک‌دیگر نیز شدت ارتباط و اتصال را افاده می‌کند؛ چنان‌که لباس نزدیک‌ترین اشیا به بدن انسان است و نیاز به آن شدید است، تا از گرما و سرما حفظش کند، عیوبش را بپوشد و به او زیبایی و آرامش دهد. زن و شوهر نیز نسبت به یک‌دیگر این‌چنین هستند و باید باشند.
اسلام به تحکیم بنیاد خانواده و حسن ارتباط بین زوجین عنایت کامل داشته و برای هر یک از آنان وظایف و حقوقی را مقرر داشته است. حقوق و وظایف زن و شوهر را در دو بخش می‌توان خلاصه کرد:
یکی، وظایف مشترک و دیگری، وظایف مخصوص. در این‌جا به تشریح هر یک از اینها می‌پردازیم:
حقوق و وظایف مشترک
حقوق و وظایفی که زن و شوهر هر دو باید آنها را رعایت کنند، عبارتند از:
1. حسن معاشرت: رفتار زن و شوهر نسبت به هم‌دیگر باید خوب و کاملًا پسندیده باشد.
قرآن می‌فرماید:
«با زنان به شیوه معروف زندگى کنید».[3]
معروف در برابر منکر، به معنای رفتاری است که از نظر شرعی و عقلی پسندیده باشد. گرچه خطاب در آیه متوجه مردان است، زنان نیز همین وظیفه را دارند.
زن و شوهر باید با یک‌دیگر مهربان، خوش‌اخلاق، خوش برخورد، خندان، دلسوز، مددکار، غمخوار، باادب، با انصاف، راست‌گو، رازدار، امین، وفادار، خیرخواه و خوش‌رفتار باشند. در احادیث نیز به موضوع حسن معاشرت زن و شوهر تأکید شده است.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود:
کامل‌ترین مردم از جهت ایمان کسانی‌اند که اخلاقشان نیکوتر باشد.
خوبان شما کسانی هستند که به زنانشان نیک‌رفتار باشند.[4]
2. جلب توجه همسر: زن و شوهر وظیفه دارند در نظافت، لباس پوشیدن و اصلاح سر و صورت، خواسته‌های یک‌دیگر را رعایت کنند. اسلام به زنان توصیه می‌کند که در خانه و برای شوهر خود آرایش و زینت کنند و بهترین لباس‌هایشان را بپوشند، نظیف و پاکیزه باشند و بوی خوش استعمال کنند.
امام صادق علیه السلام فرمود:
زنی خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله رسید و سؤال کرد: حق مرد بر زن چیست؟
فرمود: وظیفه زن این است که خود را با بهترین بوها خوش‌بو سازد، بهترین لباس‌هایش را بپوشد، با بهترین زیورها زینت کند و بدین صورت صبح‌گاه و شبان‌گاه خویش را بر شوهر عرضه بدارد و حقوق مرد بیشتر از اینهاست.[5]
مرد نیز همین وظیفه را در مورد همسرش دارد؛ باید نظیف و پاکیزه، خوش‌بو و خوش‌لباس باشد، به اصلاح سر و صورتش برسد و در منزل زیبا زندگی کند.
جعفر بن محمد علیه السلام به وسیله پدرانش از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده که فرمود:
هر یک از شما باید خودش را برای همسرش آماده سازد؛ چنان‌که زن، خودش را برای شوهر آماده می‌سازد. آن‌گاه جعفر بن محمد علیه السلام فرمود:
یعنی نظافت و پاکیزگی را رعایت کند.[6]
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:
حق زن بر شوهر این است که غذا و لباسش را فراهم سازد و با صورت زشت بر او ظاهر نشود. اگر چنین کرد حق او را ادا کرده است.[7]
حسن بن جهم می‌گوید:
حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را دیدم که خضاب کرده بود. عرض کردم:
فدایت شوم، شما هم خضاب کرده‌اید؟! فرمود: بله. زیرا آمادگی مرد برای زن به عفت او می‌افزاید. زنانی عفت خود را از دست داده‌اند، به این دلیل که شوهرانشان، خود را برای آنان آماده نساخته بودند. آن‌گاه فرمود: آیا تو دوست داری همسرت را در صورتی ببینی که تو خود را بدان صورت بر او آشکار می‌سازی؟ عرض کردم: نه. فرمود: همسرت نیز چنین است.[8]
3. کام‌دهی: گرچه لذت‌جویی و ارضای غریزه جنسی تمام هدف ازدواج نیست، لیکن یکی از اهداف مهم و محرک اولی در ازدواج است و در تحکیم بنیاد خانواده و حسن رابطه زوجین تأثیر به‌سزایی دارد. بنابراین، کام‌دهی یکی از وظایف زن و شوهر می‌باشد. زن و شوهر باید برای استمتاع و ارضای غریزه جنسی یک‌دیگر آماده باشند. هرگاه یکی از آن دو، به استمتاع و عمل جنسی تمایل داشت، دیگری نیز خود را آماده سازد و مانع‌تراشی نکند.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به زنان می‌فرمود:
نمازتان را طولانی نکنید، تا شوهرانتان را [از تمتع جنسی] بازدارید.[9]
زن و شوهر هنگام عمل جنسی نباید فقط به فکر لذت‌جویی خود باشد، بلکه به فکر کام‌دهی و ارضای همسرش نیز باشد. زیرا ارضای غریزه جنسی در حسن رابطه زوجین و تحکیم بنیاد خانواده تأثیر کامل دارد.
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
هرگاه یکی از شما به سوی همسر خود رفت، در انجام دادن عمل جنسی عجله نکند.[10]
امام رضا علیه السلام (در ضمن حدیثی) فرمود:
زن همان توقع را از تو دارد که تو از او داری.[11]
4. نگه‌داری و تربیت فرزندان: نگه‌داری از فرزندان و حفظ سلامت و پرورش جسم و جان و تعلیم و تربیت آنان وظیفه مشترک پدر و مادر است و به هم‌فکری و همکاری و جدیت آنان نیاز دارد. پدر در این مورد مسئولیت سنگین‌تری را بر عهده دارد، اما نقش مادر حساس‌تر و سازنده‌تر است.
وظایف مخصوص زن و شوهر
الف) وظایف شوهر: مرد علاوه بر وظایف مشترک، به علت آفرینش ویژه‌اش وظایف خاصی را نیز بر عهده دارد که به برخی اشاره می‌شود:
1. سرپرستی و قیمومت خانواده: در اسلام، ولایت و سرپرستی و مدیریت خانواده بر عهده مردان نهاده شده است.
خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:
«مردان از آن جهت که خدا برخی را بر بعضی برتری داده است و از آن جهت که از مال خود نفقه می‌دهند، بر زنان سرپرستی و قیمومت دارند.
پس زنان شایسته، در غیبت شوهرانشان، با حفظ خود، عفت خود را نگه می‌دارند».[12]
امور خانواده باید با تفاهم و مشاوره و همکاری زن و شوهر انجام بگیرد، ولی به هر حال، این اجتماع کوچک مانند هر جامعه دیگری بدون یک سرپرست و مدیر باتدبیر و بانفوذ، به خوبی اداره نخواهد شد. اکثر خانواده‌های بدون مدیر وضع مطلوبی ندارند. بنابراین، یا زن باید مسئولیت سرپرستی و نگه‌داری خانواده را بر عهده بگیرد یا مرد.
از آنجا که جنبه تعقل بیشتر مردان بر زنان برتری دارد و برای تدبیر و نظارت بر زندگی آمادگی بیشتری دارند و برای تحمل دشواری‌ها بیشتر آماده‌اند، مسئولیتِ سرپرستی خانواده بر عهده آنان نهاده شده است. برعکس بانوان که بیشتر، احساسات و عواطف آنان بر مردان فزونی دارد. بنابراین، صلاح خانواده در این است که سرپرستی مرد را بپذیرد و کارهای مهم زندگی را با مشورت و صلاحدید او انجام دهد و در موارد اختلاف، حاکمیت او را بپذیرد.
ناگفته نماند که منظور از سرپرستی مرد این نیست که با اعمال قدرت و خودمحوری خانواده را اداره کند و فعال مایشاء باشد و به دیگر اعضای خانواده حق اظهارنظر ندهد، زیرا سرپرست و مدیر باتدبیر به خوبی می‌داند که هیچ مؤسسه کوچک یا بزرگی را با زور و خودمحوری نمی‌توان اداره کرد، به ویژه کانون خانواده را که باید محل آسایش و آرامش و پرورش کودکان و آینده‌سازان کشور باشد، بلکه منظور، در رأس امور قرار گرفتن برنامه‌ریزی صحیح برای اداره خانواده، با مشاوره و تبادل‌نظر سایر اعضای خانواده و جلب همکاری آنان در اداره امور و تفاهم در حل مشکلات و تصمیم‌گیری و حرف آخر را زدن در موارد اختلاف است.
مسئولیت‌های سرپرستی مرد را در سه بخش می‌توان خلاصه کرد:
1. تأمین هزینه‌های خانواده وتنظیم برنامه زندگی بامشاوره وتبادل‌نظر و رسیدگی به حساب دخل و خرج خانواده؛
2. حفاظت و حراست و مراقبت و دفاع از افراد خانواده؛
3. نظارت بر مسائل دینی، اخلاقی و فرهنگی افراد خانواده و هدایت آنان به رشد، تکامل جسمانی، نفسانی و جلوگیری از وقوع مفاسد اجتماعی و اخلاقی.
2. تأمین نفقه: در اسلام تأمین کلیه هزینه‌ها و مخارج زندگی خانواده بر عهده مرد نهاده شده است.
اسحاق بن عمار از حضرت صادق علیه السلام سؤال کرد:
حق زن بر شوهر چیست؟ فرمود: غذا و لباسش را تأمین کند و لغزش‌هایش را ببخشد.[13]
3. اکرام و مدارا: مرد وظیفه دارد قدرشناس همسرش باشد و او را نعمتی از جانب خدا بداند. وی را گرامی داشته، با او مدارا کند، لغزش‌هایش را ببخشد و سخت‌گیری و لج‌بازی نکند. اسلام چنین برخوردی را از حقوق زن و وظایف شوهر می‌داند.
امام سجاد علیه السلام فرمود:
حق همسرت این است که بدانی خدای متعال او را وسیله آرامش و انس تو قرار داده و نعمتی است از جانب خدا بر تو، پس او را گرامی بداری و با وی مدارا کنی. گرچه تو نیز بر وی حق داری، تو باید دلسوز او باشی، زیرا اسیر تو است. باید غذا و لباسش را فراهم سازی و اگر اشتباه کرد، ببخشی.[14]
4. مراقبت‌های دینی و اخلاقی: مرد وظیفه دارد به مسائل اعتقادی، اخلاقی و دینی همسرش عنایت داشته باشد: یا خودش در این‌باره به او کمک کند یا وسیله آموختن آنها را برایش فراهم سازد. مواظب اخلاق و رفتارش باشد. به کارهای خوب و اخلاق پسندیده دعوتش کند و او را از کردار زشت و اخلاق ناپسند نهی کند. در یک کلام، او را از آتش دوزخ برهاند و به بهشت دعوت کند.
این یکی از آثار و لوازم سرپرستی و قیمومیت است که بر عهده مردان نهاده شده است.
قرآن می‌فرماید:
«اى کسانى که ایمان آوردهاید! خودتان و خانوادهتان را از آتش دوزخ نگه دارید، آتشى که هیزم آن، مردم و سنگها هستند».[15]
ب) وظایف زن: زن نیز درباره شوهر خود وظایف بسیار سنگینی دارد که در احادیث به برخی اشاره شده است. همه وظایف در جمله‌ای کوتاه خلاصه شده و آن، خوب شوهرداری کردن است.
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
جهاد زن در این است که خوب شوهرداری کند.[16]
«حسن التبعل» که در حدیث آمده جمله کوتاهی است، ولی معنای گسترده‌ای دارد و همه خوبی‌ها را دربر می‌گیرد. درباره زنی می‌توان گفت:
خوب شوهرداری می‌کند، که مقام سرپرستی و قیمومت شوهر را می‌پذیرد و از آن پاسداری می‌کند. موقعیت او را در خانواده و بین فرزندان نگه می‌دارد.
در کارهای مهم با او مشورت می‌نماید. از دستوراتش اطاعت می‌کند. اگر در موردی خروج از منزل را صلاح ندانست و اجازه نداد خارج نمی‌شود. با رفتار خوش واخلاق نیک و محبت‌های خود، شوهر را دلگرم و خانه را به کانون صفا و محبت تبدیل می‌کند. در دشواری‌ها و گرفتاری‌ها به یاری شوهر می‌شتابد و از او دل‌جویی می‌نماید. در مورد اموال شوهر امانت‌دار است واز اسراف و تبذیر و ولخرجی اجتناب می‌کند. در کارهای خیر او را تشویق می‌نماید. بهترین لباس خود را در منزل می‌پوشد و برای شوهر آرایش و زینت می‌کند و همواره آماده و در اختیار او است. در خانه‌داری و پرورش فرزندان می‌کوشد. رازدار و امین و مهربان و دلسوز است ....
درباره چنین زنی می‌توان گفت: خوب شوهرداری می‌کند و عملش در ردیف جهاد در راه خدا قرار دارد.
در احادیث درباره چند چیز تأکید بیشتری شده است:
1. اطاعت از شوهر در موارد مجاز؛
2. تمکین از شوهر در هم‌خوابگی و تمتعات و عمل جنسی؛ جز در مواردی که منع شرعی دارد؛
3. امانت‌داری و حفظ اموال شوهر؛
4. حفظ عفت و پاک‌دامنی؛
5. کسب اجازه شوهر در خروج از منزل.
امام صادق علیه السلام از پدرانش از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده که فرمود:
سودی نصیب مرد مسلمان نشده که بعد از اسلام بهتر از زوجه مسلمانی باشد که وقتی به او می‌نگرد، خشنود می‌شود و از دستورهایش اطاعت کرده، در غیاب او از نفس خود و اموال او نگه‌داری می‌کند.[17]
امام محمد باقر علیه السلام فرمود:
زنی خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله رسید وگفت: یا رسول اللَّه! حق مرد بر زن چیست؟ فرمود: باید در اطاعت شوهر باشد و نافرمانی نکند، از خانه‌اش بدون اذن او صدقه ندهد، بدون رضایت او روزه مستحبی نگیرد، از تمتعات جنسی مانع او نشود، گرچه بر شتر سوار باشد. بدون اذن او از منزل خارج نشود.[18][19]
[1]. روم( 30) آیه 21:« وَمِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَجَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِى ذ لِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ»
[2]. بقره( 2) آیه 187:« هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَأَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ»
[3]. نساء( 4) آیه 19:« وَعاشِرُوهُنَّ بِالمَعْرُوفِ»
[4]. بحارالأنوار، ج 71، ص 389: عن النبیّ صلى الله علیه و آله، قال:« أکمل المؤمنین إیماناً أحسنهم خلقاً، و خیارکم خیارکم لنسائه»
[5]. وسائل الشیعه، ج 20، ص 158: عن أبی عبداللَّه علیه السلام قال:« جاءت امرأة إلى رسول اللَّه صلى الله علیه و آله، و قالت: یا رسول اللَّه! ما حقّ الزوج على المرأة؟- فی حدیث إلى أن- قال: و علیها أن تتطیّب بأطیب طیبها، و تلبس أحسن ثیابها، و تتزیّن بأحسن زینتها، و تعرض نفسها علیه غدوة و عشیّة، و أکثر من ذلک حقوقه علیها»
[6]. مستدرک الوسائل، ج 14، ص 296: جعفر بن محمد، عن أبیه، عن جدّه علی بن الحسین، عن علیّ علیه السلام، قال:« قال رسول اللَّه صلى الله علیه و آله: لیتهیّأ أحدکم لزوجته کما تتهیّأ زوجته له- قال جعفر بن محمد علیه السلام:- یعنی یتهیّأ بالنظافة»
[7]. بحارالأنوار، ج 103، ص 254: قال النبیّ صلى الله علیه و آله:« حقّ المرأة على زوجها أن یسدّ جوعتها، و أن یستر عورتها، ولا یقبح لها وجهاً، فإذا فعل ذلک فقد واللَّه أدّى حقّها»
[8]. وسائل الشیعه، ج 20، ص 246: حسن بن الجهم، قال: رأیت أبالحسن علیه السلام اختضب، فقلت:- جعلت فداک- أختضبت؟
فقال:« نعم، إنّ التهیئة ممّا یزید فی عفّة النساء، و لقد ترک النساء العفّة بترک أزواجهنّ التهیئة،- ثمّ قال:- أیسرّک أن تراها على ما تراک علیه إذا کنت على غیر تهیئة؟»
قلت: لا.
قال:« فهو ذلک»
[9]. همان، ج 20، ص 164: أبو بصیر عن أبی جعفر علیه السلام قال:« قال رسول اللَّه صلى الله علیه و آله للنساء: لا تطولنّ صلاتکنّ لتمنعنّ ازواجکنّ»
[10]. مستدرک الوسائل، ج 14، ص 221: عن علیّ علیه السلام قال:« قال رسول اللَّه صلى الله علیه و آله: إذا أتى أحدکم امرأته فلا یعجلها»
[11]. همان، عن الرضا علیه السلام- فی حدیث إلى أن- قال:« و اشتهت منک مثل الذی تشتهیه منها»
[12]. نساء( 49) آیه 34:« الرِّجالُ قَوّامُونَ عَلَى النِّساءِ بِما فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلى بَعْضٍ وَبِما أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوالِهِمْ فَالصّالِحاتُ قانِتاتٌ حافِظاتٌ لِلْغَیْبِ بِما حَفِظَ اللَّهُ»
[13]. مکارم الاخلاق، ج 1، ص 248: سأل إسحاق بن عمّار أباعبداللَّه علیه السلام عن حقّ المرأة على زوجها؟
قال:« یشبع بطنها، و یکسوها، و إن جهلت غفر لها»
[14]. بحارالأنوار، ج 74، ص 5: قال علیّ بن الحسین علیه السلام:« و أمّا حق الزوجة: فأن تعلم أنّ اللَّه جعلها سکناً و أُنساً، فتعلم أنّ ذلک نعمة من اللَّه علیک فتکرمها و ترفق بها، و إن کان حقّک علیها اوجب، فإنّ لها علیک أن ترحمها؛ لأنّها أسیرک، و تطعمها و تکسوها، و إذا جهلت عفوت عنها»
[15]. تحریم( 66) آیه 6:« یا أَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ ناراً وَقُودُها النّاسُ وَالحِجارَةُ»
[16]. بحارالأنوار، ج 103، ص 252: قال علیّ علیه السلام:« جهادُ المرأة حُسن التّبعُّل»
[17]. وسائل الشیعه، ج 20 ص 41: عن أبی عبدالَّه علیه السلام عن آبائه علیهم السلام قال:« قال النبیّ صلى الله علیه و آله: ما إستفاد امرئ مسلم فائدة بعد الإسلام أفضل من زوجة مسلمة تسرّه إذا نظر إلیها، و تطیعه إذا أمرها، و تحفظه إذا غاب عنها فی نفسها و ماله»
[18]. همان، ص 158: عن أبی جعفر علیه السلام قال:« جاءت امرأة إلى النبیّ صلى الله علیه و آله فقالت: یا رسول اللَّه! ما حق الزوج على المرأة؟ فقال لها: أن تطیعه، ولا تعصیه، ولا تصدّق من بیته إلّا بإذنه، ولا تصوم تطوّعاً إلّا بإذنه، ولا تمنعه نفسها و إن کانت على ظهر قتب، ولا تخرج من بیتها إلّا بإذنه»
[19] امینى، ابراهیم، آشنایى با وظایف و حقوق زن، 1جلد، بوستان کتاب (انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى حوزه علمیه قم) - قم، چاپ: چهارم، 1390.